Haagsche Courant, Nov04-NL: Concertreview

Concert Sandra Luna.
Gehoord: 7/11 in Utrecht (Rasa).

door Willem Hoogendoorn

Het ene moment staat ze er als een boze moeder, het volgende als een hitsige verleidster, dan weer als een verlaten minnares. Ze koketteert met haar muzikanten, kletst met het publiek alsof het op een zondagmiddag bij haar thuis op bezoek is en ze wat liedjes zingt - en als aan het eind van het concert het publiek met de voeten roffelt op de houten tribune van het Utrechtse Rasa zegt ze ad rem: 'In Argentinië doen ze dat als ze je willen afmaken.'

Een concert van tangozangeres Sandra Luna is een overrompelende belevenis. Het voormalige Argentijnse kindsterretje - 38 inmiddels - heeft niet alleen een geweldige stem, maar is uiterst expressief en innemend naturel, of ze nu een Spaanse versie van Piafs 'La Foule' zingt, of een olé-achtig liedje dat ze als entre'act brengt om te laten horen wat ze op haar elfde deed of het beroemde 'Ché Bandoneon', dat in haar arrangement als nieuw klinkt.

Dat Luna, die inmiddels aan haar zoveelste muzikale leven is begonnen, heel wat in haar mars heeft was al te horen op het vorig jaar verschenen album 'Tango Varón', haar internationale debuut. Daarop zingt ze zowel klassieke tango's, voorzien van intelligente, eigentijdse arrangementen, als nieuw materiaal. Het is een album met allure, maar de liedjes krijgen live nog veel meer zeggingskracht door de vurigheid en overgave waarmee Luna ze weet te vertolken. Ze geeft je voortdurend het gevoel dat alles klopt en dat er geen andere manier zou zijn deze tango's te zingen; dat geldt zelfs voor een beroemd liedje als 'Lejana tierra mía' (O mijn verre land) dat de grote Carlos Gardel ooit zong en van muziek voorzag.

Luna brengt het slechts begeleid door een cello, waar ze een indringende dialoog mee aangaat; Daniel Pucci laat hem krassen, plukt aan de snaren, strijkt erover alsof hij drie minuten lang zelf verlangt naar die verre, onherbergzame pampa's. Iets soortgelijks gebeurt in 'Carritos Cartoneros', een ontroerend liedje over de nieuwe armen in Buenos Aires die zich in leven houden door 's nachts op straat karton te verzamelen; je hoort in het complexe arrangement bij wijze van spreken de karren, waarop het karton wordt verzameld, krakend door de straten rijden. Ook heeft ze soms onderonsjes met de piano (Ezequiel Mantega) en de bandoneon van Daniel Rugiero. Hoewel Luna op haar korte Europese tournee hoofdzakelijk put uit het materiaal van 'Tango Varón' zingt ze ook een aantal nieuwe liedjes, die doen uitzien naar haar nieuwe album dat voor volgend najaar is aangekondigd. Daartoe behoort 'Fue en el río', een aangrijpende tango over de desaparecidos, de mensen die ten tijde van de militaire dictatuur in de Río de la Plata werden gedumpt en 'wier resten tussen de modder liggen'. Want, zo vertelde Luna - ze kletst heel wat af, maar veel mensen zullen het betreuren dat ze haar Engels ontoereikend vindt en zich beperkt tot het Spaans - 'de tango is van gewone mensen en moet spreken over wat hen aangaat en over wat er nu gebeurt'. Sandra Luna is bij uitstek iemand die al die verschillende gevoelens kan vertolken. Bij haar is de aloude traditie van de gezongen tango in voortreffelijke handen.

Op 11/11 in Zwolle (Odeon), 14/11 in Den Bosch (Koningstheater), 18/11 in Culemborg (Fransche School), 19/11 in Leiden (LVC), 20/11 in Rotterdam

(Doelen) en 21/11 Amsterdam (De Kleine Komedie).